مدرسه علمیه فاطمیه (س) نهبندان

خدایا!

تو را شکر می کنم که دریا را آفریدی ،کوه ها را آفریدی و من می توانم به کمک  روح  خود در موج دریا بنشینم و تا افق بی نهایت به پیش برانم  و بدین وسیله از قید زمان و مکان خارج شوم و فشار زندگی را ناچیز نمایم…

خدایا!

تو را شکر می کنم که به من چشمی دادی که زیباییهای دنیا را ببینم و درک زیبایی را به من مرحمت  کردی تا آنجا که زیبایی هایت را و پرستش زیبایی را جزیی از پرستش ذاتت بدانم…

خدایا!

 تو مرا عشق کردی که در قلب عشاق بسوزم . تو مرا اشک کردی که در چشم یتیمان بجوشم.

تو مرا آه کردی که از سینه بینوایان و دردمندان به آسمان صعود کنم. تو مرا فریاد کردی که

کلمه حق را هر چه رساتر برابر جباران اعلام نمایم. تو مرا در دریای مصیبت و بلا غرق کردی و در کویر  فقر و حرمان تنهایی سوزاندی …

تو پوچی لذات زودگذر را عیان نمودی،تو ناپایداری روزگار را نشان دادیو لذت مبارزه را چشاندی.ارزش شهادت را آموختی.

                                                         (شهید مصطفی چمران)